Alle kinderen, behalve een, opgroeien. Ze weten al snel dat ze opgroeien, en de manier waarop Wendy wist was dit. Op een dag, toen ze twee jaar oud was, speelde ze in een tuin, en ze plukte een andere bloem en rende ermee naar haar moeder. Ik veronderstel dat ze er nogal verrukkelijk uit moet hebben gezien, voor mevrouw. Darling legde haar hand op haar hart en huilde, “Oh, waarom kun je niet voor altijd zo blijven?!” Dit was alles wat er tussen hen over het onderwerp werd uitgewisseld, maar voortaan wist Wendy dat ze volwassen moest worden. Je weet het altijd nadat je twee bent. Twee is het begin van het einde.

Mvr. Darling hoorde voor het eerst van Peter toen ze de gedachten van haar kinderen aan het opruimen was. Het is de nachtelijke gewoonte van elke goede moeder nadat haar kinderen slapen om in hun gedachten te snuffelen en de dingen voor de volgende ochtend recht te zetten, de vele artikelen die in de loop van de dag zijn rondgedwaald, opnieuw inpakken op hun juiste plaatsen.

Als je wakker kon blijven (maar dat kan natuurlijk niet) je zou je eigen moeder dit zien doen, en je zou het heel interessant vinden om naar haar te kijken. Het is net alsof je lades opruimt. Je zou haar op haar knieën zien, ik verwacht, humoristisch treuzelen over een deel van uw inhoud, je afvragend waar je dit ding in vredesnaam had opgepikt, ontdekkingen zoet en niet zo lief maken, druk dit tegen haar wang alsof het zo aardig is als een kitten, en dat haastig uit het zicht op te bergen. Als je 's ochtends wakker wordt, de ondeugendheid en kwade hartstochten waarmee je naar bed ging, zijn klein opgevouwen en op de bodem van je hoofd en op de top geplaatst, prachtig gelucht, zijn uw mooiere gedachten uitgespreid, klaar om aan te trekken.

Ik weet niet of je ooit een kaart van iemands geest hebt gezien. Artsen tekenen soms kaarten van andere delen van u, en je eigen kaart kan intens interessant worden, maar betrap ze op het tekenen van een kaart van de geest van een kind, wat niet alleen verward is, maar blijft de hele tijd rondgaan. Er zitten zigzaglijnen op, net als je temperatuur op een kaartje, en dit zijn waarschijnlijk wegen op het eiland, want het Neverland is altijd min of meer een eiland, met hier en daar verbluffende kleuraccenten, en koraalriffen en rakish uitziende vaartuigen in het verschiet, en wilden en eenzame schuilplaatsen, en kabouters die meestal kleermakers zijn, en grotten waardoor een rivier stroomt, en vorsten met zes oudere broers, en een hut die snel in verval raakt, en een heel klein oud dametje met een haakneus. Het zou een gemakkelijke kaart zijn als dat alles was, maar er is ook een eerste schooldag, religie, vaders, de ronde vijver, handwerk, moorden, ophangingen, werkwoorden die de datief nemen, chocoladepudding dag, accolades krijgen, zeg negenennegentig, drie pence voor het zelf uittrekken van uw tand, enzovoort, en of deze maken deel uit van het eiland of ze zijn een andere kaart die er doorheen loopt, en het is allemaal nogal verwarrend, vooral omdat niets stil zal staan.

Natuurlijk variëren de Neverlands sterk. John's, bijvoorbeeld, had een lagune met flamingo's die erover vlogen en waarop John aan het schieten was, terwijl Michael, die heel klein was, had een flamingo met lagunes eroverheen vlogen. John woonde in een boot die ondersteboven op het zand was gekeerd, Michael in een wigwam, Wendy in een huis van bladeren die behendig aan elkaar zijn genaaid. John had geen vrienden, Michael had 's nachts vrienden, Wendy had een wolf als huisdier in de steek gelaten door zijn ouders, maar over het algemeen hebben de Neverlands een familiegelijkenis, en als ze stil stonden op een rij zou je van ze kunnen zeggen dat ze elkaars neus hebben, enzovoorts. Op deze magische kusten stranden spelende kinderen voor altijd hun coracles [eenvoudige boot]. Ook wij zijn er geweest; we kunnen nog steeds het geluid van de branding horen, hoewel we niet meer zullen landen.

Van alle verrukkelijke eilanden is het Neverland het gezelligste en meest compacte, niet groot en uitgestrekt, je weet wel, met vervelende afstanden tussen het ene avontuur en het andere, maar lekker gepropt. Als je er overdag op speelt met de stoelen en het tafelkleed, het is allerminst alarmerend, maar in de twee minuten voordat je gaat slapen wordt het heel echt. Daarom zijn er nachtverlichting.

Af en toe tijdens haar reizen door de hoofden van haar kinderen, mevrouw. Darling vond dingen die ze niet kon begrijpen, en van deze nogal verwarrend was het woord Peter. Ze kende geen Peter, en toch was hij hier en daar in de gedachten van John en Michael, terwijl Wendy's overal met hem begon te worden gekrabbeld. De naam viel in gedurfdere letters op dan de andere woorden, en zoals mevrouw. Darling staarde ze aan, ze voelde dat het er vreemd eigenwijs uitzag.